Ambicją dialektologów (a trzeba wziąć pod uwagę, że byli wśród nich nie tylko wykształceni specjaliści-językoznawcy, ale też zwykli amatorzy, entuzjaści i zbieracze, zupełnie językoznawczo nieprzygotowani) było stworzenie systemu znaków oddających specyfikę gwar. Chodziło więc o stosunkowo wierne oddanie brzmienia, z uwzględnieniem różnic wobec języka ogólnego.
Wbrew założeniom, pozornie precyzyjne zasady nie dawały możliwości wiernego oddania języka mówionego, lecz przynosiły tylko jego wersję przybliżoną. Zapis gwarowy pozostawał więc w dużej mierze zbiorem symboli, które nawiązywały do dwu zasad panujących w polskiej ortografii literackiej: morfologicznej oraz historycznej. I tak, system liter nadpisanych symbolizował raczej, niż oddawał samogłoski, które były bardziej lub mniej zbliżone barwą do oznaczonych na linii pisma. Niektóre ze znaków były często doraźnie i wręcz dowolnie tylko stosowane przez eksploratorów. W rezultacie zapisy gwarowe stały się przeglądem szkół dialektologicznych, zwyczajów oraz indywidualnych manier eksploratorów, indywidualnych koncepcji, a wreszcie i możliwości typograficznych.
http://kupujmy.eu/product_info.php?products_id=92
Artur Czesak, Joanna Okoniowa, Jadwiga Waniakowa, Standard zapisu fonetycznego polskich tekstów gwarowych
No comments:
Post a Comment